Kolektif bilinçdışının gerçektan çok gizemli bir işleyişi var. Tarihte iz bırakan olaylar ve önemli kişilikler, (savaşlar ve büyük felaketler,) Mircea Eliade’ya göre 300 yıl sonra unutulmaya yüz tutar. Fakat bilinçaltı buna pek de müsade etmez..Tüm bu yaşanan „Gerçek“ olaylar, „Hayal Dünyasına“ girerek, „Destanlar“ üretilmeye başlar. Zaman geçtikçe Destanlar „Efsane“ ve Efsaneler de „Mitolojilere“ dönüşür. Ve en son aşaması „Masallardır“….

Belki yazılı Tarihi belgeler olmasa İskender’in tıpkı Oğuz Kağan gibi, gerçekten yaşayıp yaşamadığını bile bilemeyecektik. Mitolojilerde anlatılan olayların kesinlikle gerçekten yaşanmış bir arka planı vardır. Fakat her nedense „Sözlü Kültür“ bunu „Bilinçnaltında ve Hayal Dünyasında“ ve birtakım „Arketipler“ yardımıyla muhafaza eder. Çünkü İnsan Hafızası her şeyi çabuk unutur.

İnsan hafızası „yazılı kültürün“ olmadığı dönemlerdeki söylenceleri, „Sözlü Kültür“ içindeki tekerlemeler, söz kalıpları, masallar, söylenceler yoluyla muhafaza edebilmiştir. Bir de tabiki Sanat ve İkonografi yoluyla.

Tüm dünya mitlerindeki Kahraman özelliklerini incelediğimizde , hepsinin ortak özellikleri olduğunu görürüz. Jung’a göre en arkaik Arketipler gökyüzündeki takımyıldızlardır. Kuşaklar boyu söylencelerde anlatılan Kahraman özellikleri aslında tek bir Arketipe gönderme yapar..Lord Raglan’ın „Kahraman Kalıbı“ incelemesi de bunu ortaya koyar.

İskender söylencelerde daima „Boynuzlu“ olarak tanımlanır..Aslında tüm arkaik „KAHRAMAN KALIBI“ anlatılarında „Kahraman Arketipleri“ boynuzludur. Hepsi. Attis, Adonis, Tammuz, Dumuzi, Dyonisos, Oğuz Kağan ve en son İskender…Nuray Bilgili..